تابلو نقاشیخط روی بوم ۴۰ در ۴۰

سیبِ سیب است تَن انگیزه ی هر آه منم رطب عرشِ نخیل او قدِ کوتاه منم آن به هر لحظه ی تب دار تو پیوند، منم آنقدر داغ به جانم ،که دماوند منم چایِ داغی که دلم بود به دستت دادم آنقدر سرد شدم،از دهنت افتادم به خودم آمدم انگار تویی در من بود این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود و زمینی که قسم خورد شکستم بدهد و زمان چَنبره زد کار به دستم بدهد من تو را دیدم و آرام به خاک افتادم و از آن روز که در بندِ توام آزادم